اینبار میخوام از عشق بگم.من درباره اش فکر میکنم مثل همه ی چیزای دیگه ای که درباره شون فکر میکنم.عشق کلمه ی قشنگیه و معنای قشنگی هم داره.معنای لغویش یعنی دوست داشتن خیلی زیاد.جوری که جسم و روح از هم جدا بشن.این دوست داشتن دو جوره:یکی عشق خداییه که خیلی لیاقت میخواد تا خدا عاشق بنده اش باشه ولی بذارین توی پرانتز یه چیزی بگم(خدا همیشه ی همیشه ما رو دوست داره و همه ی ما هرچقدر هم که به فکر خدا نباشیم از ته ته ته ته ته ته دلمون عاشق خداییم.)باور کنین راست میگم.اما حالا میخوام درباره ی عشق خودمون بگم.همونی که همه مون درباره اش فکر میکنیم ولی با طرز فکرهای متفاوت.اول یه جمله میگم برای اونایی که فکر میکنن عشق خیلی بزرگه و نمیشه به همین راحتی درباره اش حرف زد:

عشق قضيه خيلي كوچكي است، نبايد راز بزرگي از آن ساخت.

حقیقت همینه.عشق فقط یه احساسه.یه احساس خیلی خیلی خوب نسبت به همه.چون عشق یعنی دوست داشتن و ما همه چیزو دوست داریم:خودمونو مامان و بابامونو دوستامونو خونمونو لباسامونو خدامونو .....باورکنین من کتونی هایی رو که تازه خریدم دوست دارم.کاپشنی رو که کلاس پنجم ابتدایی داشتم دوس دارم.ما ذاتا همه رو دوس داریم.حتی غریبه هارو.غریبه هایی رو که بهشون عادت کردیم و هر روز می بینیمشون.ما همه عادت داریم که عادت کنیم.عادته که عشق رو به وجود میاره.وقتی فقط برای یه لحظه به یکی از همین غریبه نگاه میکنیم به یاد میاریم تموم لحظه هایی رو که این غریبه رو دیدیم ولی بخاطر عادت ندیدیمش و.......به همین سادگی احساس میکنیم عاشقشیم.

توی این یه لحظه عادت از بین نمیره بلکه بیشتر میشه.ما بعد از این یه لحظه میفهمیم که چقدر به غریبه عادت کردیم و چقدر دوسش داریم.

اما چیزی که توی اتفاق ساده ی عاشقی مهمه اینه که کی و عاشق کی میشیم؟زندگی ما پره از لحظه ها و غریبه ها ولی اون یه لحظه وقتی میاد که وقتش باشه.وقتی که ما سنمون عقلمون فکرمون و روحمون آماده و تشنه ی عشق باشه.و عاشق کسی میشیم که باید عاشقش بشیم

عشق یه حقیقت ساده و یه حس سرشار از عادته که توی یه لحظه اتفاق می افته و قصه ی ساده ولی قشنگ عاشقی رو مینویسه.

نظرات شما عزیزان:

متفاوتی شبیه همه

کد تغییر شکل موس